Jannemieke Caspers
Biografie
In 2012 zette zij een stap richting onafhankelijkheid en vrijheid door haar eigen stichting op te richten (Tg Monter – Utrecht). Onder deze vlag maakte Jannemieke het drieluik TUIGDORP op locatie. Een voorstellingen-reeks gebaseerd op haar eigen ervaringen met overlastgevende buren en haar verbazing over het ontstaan van containerdorpen (en Skeave Huse) in diverse steden. In 2016 schreef zij haar eerste 10+ jeugdvoorstelling Oh Oh Othello! (Smeedwerk, regie: Anil Jagdewsing).
In 2019 won zij het TheaterTekstTalent Stipendium 2019 van Fonds de Versterking (uitgevoerd door het Prins Bernhard Cultuurfonds) voor het schrijven van Een vlinder van sneeuw (begeleiding Jannet van Lange en Joeri Vos). Deze tekst is zij momenteel aan het bewerkingen tot roman. Met de toekenning van de Werkbijdrage Theatertekst 2021 van het NFPK is zij een nieuw jeugdstuk aan het schrijven: Lucy Luke.
In vorm en stijl zoekt Jannemieke graag de botsing of vervaging op tussen de realiteit en de fictieve wereld. Dat zijn de sporen van het documentaire werk die zich in haar eigen stijl hebben gevreten en die zij koestert. Citeren (herkenbaar of niet) en vervormen blijft zij naar hartenlust doen. Ze schrijft graag over de wankele mens, die bang is onevenwichtig te (b)lijken. Daarom staan haar personages vaak stil, want mocht je wankelen dan is er niemand die het ziet. Wie niet loopt kan niet struikelen. Haar taal wordt als literair en poëtisch ervaren vanwege het vertellende en beeldende karakter. Zelf vindt ze humor van groot belang. Jannemieke geeft ook les (HKU, Buitenkunst, vooropleidingen) en begeleidt andere schrijvers/regisseurs tijdens het schrijf- en repetitieproces.
Theaterteksten
Na een vijfdaagse storm waardoor het dorp in de vallei overstroomt raakte, en er geen hulp van buitenaf kwam, zijn de bewoners bezig de schade te herstellen en het uitgestelde jaarlijkse Heidi-feest voor te bereiden. Het Heidi-feest is een hele lange traditie waarin één meisje van 18 jr d.m.v. lootjes trekken Heidi mag zijn, wat inhoudt dat ze ‘s nachts de heuvels in gaat en achterna gezeten wordt door de gemaskerde jagers (alle vrijgezelle mannen uit het dorp) die haar met paintball-geweren
proberen te schieten.
Op een ochtend ziet broze-botten-Grietje vanuit haar kiosk-hokje op het station twee vreemden figuren op het perron liggen. Hank - die Grietje door zijn verrekijker observeert - hoort haar via de radio over de vreemdelingen praten. Niemand weet wie het zijn, en wat ze komen doen, maar iedereen krijgt er wel een idee over. Dat verder niemand ze heeft gezien maakt het extra verdacht. Schuilhouden doe je immers alleen als je iets slechts van plan bent. Ondertussen worden er steeds meer mensen ziek in het dorp. En blijken er spullen te missen van het Heidi-feest. Bij elkaar genoeg reden om in paniek te raken. Koste wat het kost zal het Heidi-feest echter doorgaan. En dit jaar komt de naam van Grietje uit de trekking. Emme wil absoluut niet dat haar dochter Heidi wordt. Uiteindelijk sluiten de anderen Emme op in haar boekwinkel om veilig te stellen dat Grietje Heidi zal zijn. Hank is ervan overtuigd dat alles erop wijst dat de twee vreemdelingen (Karl en Svetlana zoals hij ze noemt) tijdens het Heidi-feest een aanslag zullen plegen. Hij bedenkt een plan om samen met Harold en Navîn tijdens de Heidi-nacht in het bos op de twee vreemdelingen te jagen.
Een stuk over de angst voor de ander, terwijl ‘de ander’ eigenlijk niet bestaat maar alleen in je eigen hoofd zit. Zoals de werkelijkheid altijd gevormd wordt door omstandigheden en alles wat je ziet constant een interpretatie is van dat wat je al vermoed, gebaseerd op eerdere ervaringen, angsten en verwachtingen. Je grootste vijand ben je zelf.
Luister naar een tekstlezing van wolf op: https://on.soundcloud.com/EdB4o
“Vandaag zijn we op deze bijzondere plek samengekomen, een plek die bijna op knappen staat van geschiedenis, en dit jaar 101 jaar bestaat; het Sint Hubertus Jachthuis. Hier heeft Helene vanuit haar werkkamer over de vijver gestaard, kijkend naar al wat ze heeft gebouwd, en al wat ze heeft verloren, tussen de dag dat ze geboren werd, en de dag dat ze stierf.”
Vier acteurs pogen in het gedachtegoed van Helene Kröller-Müller een ode te brengen aan de kunst. Waar ik mijn hart aan ophang is een voorstelling over een bijzondere vrouw die liever tegen haar schilderijen praatte dan tegen mensen van vlees en bloed. Over hoge verwachtingen en grote teleurstellingen. Over op zoek zijn naar houvast, om iets te hebben wat het waard is om voor te leven. Over alleen zijn. En alleen sterven.
Deze tekst schreef ik in opdracht van Lise-lott Kok - Muziektheater De Plaats (Arnhem), voor op locatie in het park de Hoge Veluwe, bij het Sint Hubertus Jachthuis. Vanwege Corona is deze voorstelling 2 jaar uitgesteld en speelde de voorstelling uiteindelijk in het voorjaar 2022.
Regie: Lise-Lott Kok & Nicole Vervloed | Muziekcompositie: Miguel Boelens | Spel: Joris Erwich, Saskia Bonarius, Simon Boer, Rosine Langbroek, Agnes Bergmeijer.