Het Eiland Feromoon
Geschreven door Sytze Schalk
Kenmerken
Genre & Stijl
Komedie/blijspel, Jeugdtheater
Duur
Onbekend
Rollen
Onbekend
Spelers
Onbekend
Rolverdeling
5-7 vrouwen, 5-7 mannen
Leeftijd doelgroep
Onbekend
Over deze tekst
Eerste opvoering
Nog geen eerste opvoering
In het kort / Thematiek / Logline
Het Eiland feromoon is een komische kruising tussen Mean Girls en Robinson Crusoe over eerlijkheid en liefde, en groepsdruk en het praktisch nut van computergames. Een groep jonge schipbreukelingen ontdekt op het onbewoonde eiland Feromoon hoe één onschuldige handeling een bizarre keten van gebeurtenissen in de gang kan zetten. En als het voedsel schaars wordt, ontaardt hun strijd om te overleven in een survival of the fittest, met een verrassende uitkomst… <br/><br />
<br />
Samenvatting
Het is de heetste dag van het jaar, als het rijkste meisje van de klas geeft een feest in het strandhuis van haar vader. Terwijl iedereen in de nacht zijn grenzen opzoekt zet één onschuldige opmerking, een reeks bizarre gebeurtenissen in gang, met als resultaat dat de feestgangers als schipbreukelingen op een onbewoond eiland belanden. Daar valt de groep uiteen in kliekjes, die elk op hun eigen manier proberen te overleven. En terwijl ze zoeken naar manieren om aan eten te komen, groeit het onderlinge wantrouwen tussen de groepen. In hun zoektocht naar de schuldige van de schipbreuk, verklaren de drie groepen -jongens, meiden en nerds-, openlijk de oorlog aan elkaar. Tótdat blijkt dat de waarheid minder eenvoudig was dan ze dachten, en pijnlijker dan ze hoopten. En wanneer de rookwolken zijn opgetrokken , blijkt dat niemand het eiland Feromoon ongeschonden zal verlaten.
Fragment
1. De Prinsesjes
(Het strand van het eiland Feromoon. De zon schijnt. Op het toneel een uitgemaakt kampvuur. Midden op het toneel zit Lara op een geïmproviseerde troon. Aan de rand van het strand zit Carolien, met een memorecorder)
Carolien: Memo aan mezelf.
Het is dag 3 na de grote catastrofe. Wij zijn nu 39 uur verder.
Lara:(kijkt om zich heen) Onderdanen!
Onderdanen!
Honger!
Carolien: De sociale structuren die zich kort na aankomst op het eiland bij de schipbreukelingen manifesteerden, hebben zich gedurende de afgelopen dagen verder ontwikkeld. Binnen de groep van de prinsesjes van het strand, is een duidelijke hiërarchie ontstaan, met aan de top de afschrikwekkende Lara.
Lara: Hé!
Ik kan je horen hoor.
Carolien: De groep begint mijn aanwezigheid langzaam te accepteren –
(Lara gooit iets in de richting van Carolien, die ontwijkt)
Lara: Onderdanen!
Die buik vult zichzelf niet!
(Anouk en Denise op, met slechts een handjevol zeewier)
Anouk: En toch snap ik het niet.
Lara: Onderdaan Anouk!
Onderdaan Denise!
Wat brunch ik vandaag?
Denise: (gooit de buit neer) Alsjeblieft.
Zeewier.Het enige dat er hier te
vinden is.
Anouk: Waar is het begonnen?
Lara: Onderdaan Denise.
Denise: Ja, koningin Lara.
Lara: Zie ik eruit als een garnaal?
Denise: Nee, koningin Lara.
Lara: Serveer me dan geen garnalenvoer!
Denise: Ga dan zelf zoeken!
Lara: Iemand moet op de waardevolle spullen
letten.
Denise: Welke waardevolle spullen?
Anouk: Er móet een verklaring voor zijn.
Lara: Het is te rustig hier.
Ik vertrouw het niet.
Ik durf te wedden dat de jongens iets
aan het voorbereiden zijn.
Carolien?
Carolien: Hoe moet ik dat weten, ik ben toch
hier?
(Christa op, bepakt met dode meeuwen. Ze gooit de meeuwen voor de troon neer.)
Lara: Onderdaan Christa!
Rapporteer!
Christa: Het goede nieuws –
We eten vandaag meeuw.
Het slechte nieuws –
Er zijn geen meeuwen meer.
Lara: Zien jullie dat, onderdanen?
Zo verzorg je een koningin.
Onderdaan Christa, jij bent mijn
favoriet: jij mag vandaag met mij
brunchen!
Denise: Dat bepaal jij niet!
Lara: Mag ik jou eraan herinneren, onderdaan
Denise, Denise ‘O natuurlijk kan ik een
zeiljacht besturen want ik ben op m’n
8ste ooit ’s op zeilkamp geweest’, dat
jij persoonlijk het pronkstuk van mijn
vaders’ vloot, de ‘Horst Hrubesch’,
naar z’n zeemansgraf hebt geholpen!
Denise: Het was Anouk’s idee.
Lara: O ja. Ons allerliefste Anoukje.
Die zo nodig de dronken meute moest
ophitsen om te gaan varen –
Midden. In. De. Nacht.
Anouk: …Sorry.
Lara: Sorry?
Sorry haalt ons niet van dit, van dit-
Denise: Roteiland?
Lara: Stank-en-schuimeiland!
Klote we-er-is-hier-helemaal-geen-bereik-
eiland!
Ik heb recht op bereik!
Er zijn zoveel mensen die zullen willen
sms’en. Pappie, mama, Jody, Robby,
Tamara, Valdivia, Bob, Frederique, Bob,
Léon –
Pappie heeft vast al een
opsporingsbericht laten uitzenden op de
tv. Zouden ze wel een goede foto hebben
gebruikt?
Christa: Mijn ouders zullen ook ontroostbaar
zijn –
Denise: Om wie?
Christa:Denken dat ik dood ben, zullen ze.
Ik zie de begrafeniskaart al voor me.
‘Zeer bedroefd zijn wij om het verlies
van Christa.’
(Fantasie van Christa, het strand verandert in een begraafplaats)
Christa: Op een open plek in het bos word ik
begraven.De zon schroeit en zweet, en
iedereen stikt bijna in z’n zwarte
kleding.
Maar ze zijn er allemaal, want –
Denise: Dit mag je niet missen.
Christa: Tot buiten het bos staat de
file.
(wijst naar de meeuwen) Kijk. En
daar. Daar lig ik.
(De anderen op, leggen bloemen op de meeuwenhoop)
Christa: Iedereen zal schuifelend een laatste
eer komen brengen.En de dominee houdt
een speech.
Over dat ik altijd wat voor anderen
over had –
Denise: Ze had altijd wat voor anderen over.
Christa: En iets over een ontluikende
waterpolocarrière -
Denise: Ze had een ontluikende waterpolocarrière -
Christa: En iets over een licht dat uit hun
midden is weggenomen.
Denise: Amen.
Christa: Mijn moeder huilt. Mijn vader ook.
Iedereen huilt.
Ik word hartverscheurend gemist.
Dan wordt mijn liedje ingezet.
Denise: Welke?
Christa: …die van Abba.
(Iedereen begint zachtjes S.O.S. te zingen)
Denise: Hé, maar Christa –
Christa: Mmm?
Denise: Jij hebt toch helemaal geen vrienden?
(De fantasie spat uit elkaar. De anderen verdwijnen van het toneel)
Lara: 1-0 voor onderdaan Denise!
Wel jammer dat onderdaan Christa je nu
tot pulp gaat slaan. Darwin in actie!
(Christa loopt dreigend op Denise af)
Denise: Christa – wacht – sorry – ik meende –
nou ja- het is niet dat ik het niet
meende - maar ik bedoelde – OK, geef
me maar een linkse directe, dan hebben
we het gehad.
Christa: Denise –
…Zou jij wel komen?
Denise: …Als ik zeker wist dat je dood was.
(schrikt) Sorry – nee- sorry!- doe me
geen pijn!
Christa:(gaat zitten) Ok.
Nee. Ik snap het.
Ja. Ik snap het.
Denise: ...Kan iemand me voortaan als ik wat
wil zeggen,
Zeggen wat ik het beste zeggen kan?
Dan weet ik wat ik moet zeggen,
namelijk.
(Het strand van het eiland Feromoon. De zon schijnt. Op het toneel een uitgemaakt kampvuur. Midden op het toneel zit Lara op een geïmproviseerde troon. Aan de rand van het strand zit Carolien, met een memorecorder)
Carolien: Memo aan mezelf.
Het is dag 3 na de grote catastrofe. Wij zijn nu 39 uur verder.
Lara:(kijkt om zich heen) Onderdanen!
Onderdanen!
Honger!
Carolien: De sociale structuren die zich kort na aankomst op het eiland bij de schipbreukelingen manifesteerden, hebben zich gedurende de afgelopen dagen verder ontwikkeld. Binnen de groep van de prinsesjes van het strand, is een duidelijke hiërarchie ontstaan, met aan de top de afschrikwekkende Lara.
Lara: Hé!
Ik kan je horen hoor.
Carolien: De groep begint mijn aanwezigheid langzaam te accepteren –
(Lara gooit iets in de richting van Carolien, die ontwijkt)
Lara: Onderdanen!
Die buik vult zichzelf niet!
(Anouk en Denise op, met slechts een handjevol zeewier)
Anouk: En toch snap ik het niet.
Lara: Onderdaan Anouk!
Onderdaan Denise!
Wat brunch ik vandaag?
Denise: (gooit de buit neer) Alsjeblieft.
Zeewier.Het enige dat er hier te
vinden is.
Anouk: Waar is het begonnen?
Lara: Onderdaan Denise.
Denise: Ja, koningin Lara.
Lara: Zie ik eruit als een garnaal?
Denise: Nee, koningin Lara.
Lara: Serveer me dan geen garnalenvoer!
Denise: Ga dan zelf zoeken!
Lara: Iemand moet op de waardevolle spullen
letten.
Denise: Welke waardevolle spullen?
Anouk: Er móet een verklaring voor zijn.
Lara: Het is te rustig hier.
Ik vertrouw het niet.
Ik durf te wedden dat de jongens iets
aan het voorbereiden zijn.
Carolien?
Carolien: Hoe moet ik dat weten, ik ben toch
hier?
(Christa op, bepakt met dode meeuwen. Ze gooit de meeuwen voor de troon neer.)
Lara: Onderdaan Christa!
Rapporteer!
Christa: Het goede nieuws –
We eten vandaag meeuw.
Het slechte nieuws –
Er zijn geen meeuwen meer.
Lara: Zien jullie dat, onderdanen?
Zo verzorg je een koningin.
Onderdaan Christa, jij bent mijn
favoriet: jij mag vandaag met mij
brunchen!
Denise: Dat bepaal jij niet!
Lara: Mag ik jou eraan herinneren, onderdaan
Denise, Denise ‘O natuurlijk kan ik een
zeiljacht besturen want ik ben op m’n
8ste ooit ’s op zeilkamp geweest’, dat
jij persoonlijk het pronkstuk van mijn
vaders’ vloot, de ‘Horst Hrubesch’,
naar z’n zeemansgraf hebt geholpen!
Denise: Het was Anouk’s idee.
Lara: O ja. Ons allerliefste Anoukje.
Die zo nodig de dronken meute moest
ophitsen om te gaan varen –
Midden. In. De. Nacht.
Anouk: …Sorry.
Lara: Sorry?
Sorry haalt ons niet van dit, van dit-
Denise: Roteiland?
Lara: Stank-en-schuimeiland!
Klote we-er-is-hier-helemaal-geen-bereik-
eiland!
Ik heb recht op bereik!
Er zijn zoveel mensen die zullen willen
sms’en. Pappie, mama, Jody, Robby,
Tamara, Valdivia, Bob, Frederique, Bob,
Léon –
Pappie heeft vast al een
opsporingsbericht laten uitzenden op de
tv. Zouden ze wel een goede foto hebben
gebruikt?
Christa: Mijn ouders zullen ook ontroostbaar
zijn –
Denise: Om wie?
Christa:Denken dat ik dood ben, zullen ze.
Ik zie de begrafeniskaart al voor me.
‘Zeer bedroefd zijn wij om het verlies
van Christa.’
(Fantasie van Christa, het strand verandert in een begraafplaats)
Christa: Op een open plek in het bos word ik
begraven.De zon schroeit en zweet, en
iedereen stikt bijna in z’n zwarte
kleding.
Maar ze zijn er allemaal, want –
Denise: Dit mag je niet missen.
Christa: Tot buiten het bos staat de
file.
(wijst naar de meeuwen) Kijk. En
daar. Daar lig ik.
(De anderen op, leggen bloemen op de meeuwenhoop)
Christa: Iedereen zal schuifelend een laatste
eer komen brengen.En de dominee houdt
een speech.
Over dat ik altijd wat voor anderen
over had –
Denise: Ze had altijd wat voor anderen over.
Christa: En iets over een ontluikende
waterpolocarrière -
Denise: Ze had een ontluikende waterpolocarrière -
Christa: En iets over een licht dat uit hun
midden is weggenomen.
Denise: Amen.
Christa: Mijn moeder huilt. Mijn vader ook.
Iedereen huilt.
Ik word hartverscheurend gemist.
Dan wordt mijn liedje ingezet.
Denise: Welke?
Christa: …die van Abba.
(Iedereen begint zachtjes S.O.S. te zingen)
Denise: Hé, maar Christa –
Christa: Mmm?
Denise: Jij hebt toch helemaal geen vrienden?
(De fantasie spat uit elkaar. De anderen verdwijnen van het toneel)
Lara: 1-0 voor onderdaan Denise!
Wel jammer dat onderdaan Christa je nu
tot pulp gaat slaan. Darwin in actie!
(Christa loopt dreigend op Denise af)
Denise: Christa – wacht – sorry – ik meende –
nou ja- het is niet dat ik het niet
meende - maar ik bedoelde – OK, geef
me maar een linkse directe, dan hebben
we het gehad.
Christa: Denise –
…Zou jij wel komen?
Denise: …Als ik zeker wist dat je dood was.
(schrikt) Sorry – nee- sorry!- doe me
geen pijn!
Christa:(gaat zitten) Ok.
Nee. Ik snap het.
Ja. Ik snap het.
Denise: ...Kan iemand me voortaan als ik wat
wil zeggen,
Zeggen wat ik het beste zeggen kan?
Dan weet ik wat ik moet zeggen,
namelijk.
Andere theaterteksten
Van Sytze Schalk
Stadsnacht
0-1 v, 0-1 m
Stadsnacht is een heftige en confronterende monoloog over uitgaan, stadscultuur, en het zoeken van je grenzen, een verhaal over wat het is om jong te zijn in de 21ste eeuw.
Hoofdpersoon Tijn neemt het publiek mee op één van zijn nachten uit in de Stad. Hij ontmoet zijn vrienden, bezat zich, probeert zijn ex terug te winnen, en vindt op de dansvloer een nieuwe scharrel. Maar wat begint als een gewone avond uit, ontspoort gaandeweg op een spectaculaire manier onder invloed van drank en frustratie. De volgende ochtend herinnert Tijn zich niets meer, alleen de vlekken op zijn kleren zijn het bewijs van wat hij heeft gedaan. Hij veegt de scherven van de nacht bijeen en belooft zijn leven te beteren. Hij weet alleen niet hoe...
Het Land van Tal
1 v, 3 m
Het Land van Tal is een droomachtig stuk over identiteit en bescherming, een magisch-realistische reconstructie van de geschiedenis van oorlog in Europa. Het stuk werd geselecteerd voor het Interplay Festival 2010, een internationaal festival voor talentvolle Europese toneelschrijvers.
Ansichten
4-8 v, 2-6 m
Drie zussen gaan elk met hun eigen vriendengroep op vakantie, naar compleet andere plaatsen in de wereld. De één zoekt de zon op in Salou, de ander gaat voor de natuur in Slovenie, en de laatste gaat voor het exotische Nicaragua. Maar terwijl ze in de ansichtkaarten die ze elkaar versturen de schijn proberen op te houden, komt in de werkelijkheid hun perfecte vakanties door revoluties, rampen en onderlinge spanningen behoorlijk onder druk te staan.